Ik ben Marian. Dol op mijn kinderen, op man en hond en op bos en hei. Als kind wilde ik “bomenkenner” worden. Ik mijmerde en schreef erover en probeerde er aardige tekeningetjes van te maken. Bomenkenner ben ik niet geworden en mijn tekeningen belandden in woeste proppen in de prullenmand. Mijn schrijfsels werden zeer gewaardeerd maar zelf vond ik dat als kind maar heel gewoontjes. Tot ik ontdekte dat ik er andere mensen blij mee kon maken. Jaren later bedacht ik dat ik geen potlood maar een camera kon gebruiken om plaatjes te maken. En nu ben ik dan wie ik het liefste ben: fotograaf, verhalenschrijver en spreker.

Eindigheid en ouderdom, kwetsbaarheid en verdriet, ziekte en dood; het heeft me altijd geïntrigeerd. Het zijn woorden met een zware lading. En toch; ik hou ervan om dicht bij afscheid te staan. Met mijn werk kan ik het rauwe verzachten en het donker oplichten. Dat gebeurt simpelweg door goed te luisteren en te kijken. Met compassie en respect, maar altijd met een lichte toon.